Toen Margaret bij haar verzorgingshuis aankwam, wilde ze zo snel mogelijk wennen aan de routine van haar nieuwe thuis. Na slechts een week verliepen de zaken echter niet zoals gepland. Op een ochtend kon ze haar pantoffels niet vinden. Uiteindelijk realiseerde ze zich dat een andere bewoner per ongeluk haar pantoffels had meegenomen. Het was niet de eerste keer dat er iets was verdwenen, want veel bewoners hadden identieke spullen die vaak verwisseld raakten met elkaars spullen.
Toen introduceerde haar verzorger haar op een dag een andere aanpak: naamlabels van het verzorgingshuis. Door haar naam op alle persoonlijke spullen te zetten, zelfs haar pantoffels, voelde ze zich meteen een stuk beter. Het maakte het leven voor het personeel makkelijker om zoekgeraakte spullen terug te geven aan de rechtmatige eigenaren, en Margarets gemoedsrust werd gestild, wetende dat haar bezittingen veilig waren geïdentificeerd.
Met de gepersonaliseerde naamlabels kon Margaret eindelijk genieten van haar nieuwe thuis zonder de constante angst om haar spullen te verliezen. Voor haar was het meer dan een organisatietool; het was een eenvoudige manier om gerespecteerd te worden en haar waardigheid te behouden.